Էդիկ Նահատակյան Բլոգ

Վերոնիկանայնաղջնակնէր, ումհայացքումողբերգություն տեսա՝ առաջին անգամ Լիտվայում հանդիպածբազմաթիվ դատարկ դեմքերի մեջ․․․

Նա գրեթե ամեն օր գալիս է պրոբլեմատիկ ընտանիքների երեխաներիհամար նախատեսված ցերեկային կենտրոն։

Փորձեցի պատկերացնել նրա ընտանիքը, դժվարությունները, մտածկոտաչքերի պատճառը։ Ճաշից հետո մոտեցավ ինձ ու ասաց, որ մի քիչռուսերեն է կարողանում խոսել եւ ուզում է զրուցել ինձ հետ։ Ասացի՝խնդիր չկա, բայց թեւիցս քաշեց, ասաց, որ առանձին է ուզում խոսել․․․Ուրախացա՝ կարծելով, թե հիմա ինչ-որ "կարեւոր” բան կասի։ Իջանքտնակի նկուղը, որտեղ դասավորված էին հեծանիվներն ումարմնամարզության պարագաները։

Սկսեց մարզվել, պատմեց, որ չգիտի ինչ է ուզում դառնալ․ "Միգուցեերգչուհի, միգուցե դերասանուհի․․․ իսկ դո՞ւ ինչ ես ուզում դառնալ․․․"

Ասացի, որ արդեն "դարձել եմ” ժուռնալիստ, նյութեր-բան եմ գրում․․․

- Միգուցե ես էլ ժուռնալիստ դառնամ, հ՞մ․․․ հեռուստացույցով լուրերկհայտնեմ․․․